Verdorie, wat was het lastig om informatie te vinden over deze Braziliaanse gitarist, componist en zanger, die we weliswaar enkele jaren geleden al leerden kennen met een overweldigend mooie debuutplaat, maar die, op een EP met Teitur na, sindsdien van de aardbol verdwenen leek te zijn. Gelukkig was er de onvolprezen collega van Written in Music, Dick Hovinga, die een paar maanden geleden al een fijne recensie pleegde van deze Dinamarca, de tweede volwaardige plaat van Rafael. Hij zette ons, ongevraagd meer erg geapprecieerd, op het luiste spoor voor deze lijnen.

Hoewel de plaat intussen enkele maanden oud is, willen we u toch niet ongeïnformeerd laten, gewoon omdat het een parel van een plaat is, die absoluut gehoord moet worden. Jimenes woont nu al zo’n 20 jaar in het land waar hij zijn nieuwe plaat naar vernoemt, maar van zijn Braziliaanse muzikale identiteit is hij in die tijd geen spatje verloren. Dat uit zich in ragfijne composities, rijke maar subtiele arrangementen en een gitaarspel dat je zonder misslag in de Braziliaanse sixties van vorige eeuw zou kunnen situeren.

De instrumentale opener Llanura Infinita (oneindige vlakte) zet al meteen de toon: een weemoedige cello begeleidt deklassieke gitaarklanken en je waant je meteen in een cinemazaal en met reden: deze plaat lijkt immers verdacht veel op een muzikale reis die, naar ik vermoed, symbool staat voor de reis die de toen nog piepjonge Raphael in 2005 maakte, toen hij met zijn ouders zijn thuisland Brazilië verruilde voor Denemarken. Hoofdstuk 2 van de reis wordt zowel muzikaal als in tekst vorm gegeven met Caçador de Horizontes (horizonjager), dat in één moeite ook flink wat heimwe uitdrukt, net als Uma Cançao para Daniel, waarbij ik vermoed dat die Daniel een vriend is, die niet mee kon naar het nieuwe thuisland, dat voor het eerst aan bod komt in Calissensvej 33, naar ik alweer vermoed, het adres waar de jonge Raphael terecht kwam na zijn verhuizing, al kan ik me zwaar vergissen natuurlijk. Dyrehaven (dierentuin), dàt begrijp ik dan weer wel, en je hoeft geen Antwerpenaar te zijn om Adeus Vovô tot “vaarwel Opa” te kunnen vertalen. Van dat nummer krijg ik, na eindeloos herhalen, nog altijd kippenvel en dat is waar het op deze plaat om draait: je hoort de muziek niet alleen, je voélt ze ook.

Met een plaat als deze stel je vast dat dit soort Braziliaanse muziek je niet zomaar bij het nekvel greep toen je, zoveel jaren geleden, voor het eerst kennis maakte met de bossa, waar je nog altijd zoveel van houdt. De fakkel lijkt doorgegeven te zijn en in de juiste handen terecht te zijn gekomen. Raphael Jimenes kent zijn klassiekers, maar hij geeft hun muziek en de hele stijl een volkomen nieuwe, verrassende en vooral prachtigen nieuwe wending. Heerlijk om dit in deze tijden te ontdekken !

(Dani Heyvaert)